നിശബ്ദമായ വേദികൾ എന്റെ മുൻപിൽ വാചാലം ആകുന്നു.വിചനമായ കസേരകൾ എന്നെ വീക്ഷിക്കുന്നു .ഞാൻ വീണ്ടും വീണ്ടും നിങ്ങളിൽ ഒരാളാകുന്നു.

എന്നും ചിരിക്കുവാൻ കഴിയുക അല്ലെങ്കിൽ ചിരിക്കുന്ന ഒരു മുഗം ഉണ്ടായിരിക്കുക എന്നത് ഒരു കഴിവ് അല്ല ഒരു ഭാഗ്യം ആണെന്ന് എന്നും വിശ്വസിക്കുന്ന ഒരാളാണ് ഞാൻ .എന്റെ ജീവിതത്തിൽ മനസ് തുറന്നു ചിരിച്ച മണികൂറുകൾ വളരെ കുറവാണു.എന്നിരുന്നാലും ഈയിടെ ഞാൻ ഒരിക്കൽ കൂടി ചിരിച്ചു.നിനക്ക് വേണ്ടി.

ഞാൻ

ഞാൻ ഏകനായി വീണ്ടും തിരിച്ചു വരുന്നു.നീർ മാതളം പോലുള്ള നിൻ കണ്ണുകളിലെ കണ്ണീർ ഒപ്പാൻ .കയികൾ ബലഹീനമാണ് .കാതുകൾ നിശബ്ദമാണ് .കണ്ണുകൾ ഇരുളടഞ്ഞതാണ് .എങ്കിലും നിന്റെ കണ്ണീരിൽ മുൻപിൽ എന്റെ കയികൾ ചലിക്കും .കാതുകൾ കേൾക്കും .കണ്ണുകൾ കാണും.ആരവങ്ങൾ വീണ്ടും പുനെര്ജെനിക്കും .ഏകാന്തതയുടെ വാതിലുകൾ വലിച്ചു തുറക്കപെടും.വെന്തെരിയുന്ന കുളിർ മഴയാൽ തണുത്തുറയും .

മഴത്തുള്ളികൾ

എത്ര കൊതിച്ച മഴത്തുള്ളികൾ 
അത്ര കണ്ട മഴത്തുള്ളികൾ
എത്ര മുൻപേ പറന്നകന്നു 
അത്ര കണ്ടു പെയ്തൊഴിയാതെ.

മനസ്

മനസ് എത്രമാത്രം മരവിചിട്ടുണ്ട് എന്നെനിക്കു പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ വയ്യാ .എങ്കിലും മനസിന്റെ കോണിൽ എവിടെയോ അസ്തമിക്കാത്ത ഒരു പ്രകാശം ആയി പ്രേതിക്ഷകളുടെ ഒരു വിറയൽ അനുഭവപെടുന്നു .അനുഭൂതിയുടെ ഒരു വിറയൽ.അര്രോടും പറയാത്ത ഒരു അനുഭൂതിയുടെ നൊമ്പരത്തിൽ നിന്നു അടര്ന്നു വീണ വിറയൽ.